Corien heeft al een aantal stukjes met jullie gedeeld, maar ik zal proberen een stukje van mijn visie met jullie te delen.
Corien en ik zijn al meer dan 12 jaar samen, en het eerste jaar was al niet makkelijk. Ik had al wel wat meegemaakt, maar niet op medisch gebied, dus dat was voor mij ook nieuw. Namen en bijwerkingen van pillen, artsen die niet wilde meewerken, en mijn eigen verwerking….het was wel veel. Gelukkig wist ik toen nog niet hoe we er 12 jaar later bij zouden zitten, en wat we allemaal zouden gaan meemaken. Corien ondergaat dingen, en soms voel ik me best machteloos, al zal ik dat niet vaak laten merken. Het is niet leuk om je partner zo te zien! Niet alleen op het gebied van pijn, maar ook zeker op het gebied waar dit hele blog over zal gaan : de darmproblemen.
Corien kreeg in het begin nog pillen en poeders voor de darmen, maar toen dat niet meer werkte moesten er klisma’s komen. Het ging van klein naar groot en steeds groter. Tot daar het moment kwam dat er hoogopgaande klisma’s kwamen.
40 centimeter slang, 1 liter water, en Corien die niet meer wist waar ze het moest zoeken van ellende. En dan moet de klisma gezet worden! En dat deed ik!!!
De eerste keer was het heel onwennig en zelfs een beetje raar. Ik ben geen verpleegkundige, maar het moest wel gebeuren, dus zet je het verstand op 0 en je doet het. Hoe meer je het doet, hoe handiger je erin word, en hoe normaler het voelt. Maar toch ben je op dat moment mantelzorger i.p.v. partner. En soms is dat best zwaar.
We hebben het er vaak samen over gehad hoe dit hele verhaal met de darmen ging aflopen, en hebben dus ook besproken hoe het zou zijn als er toch ergens een keer een stoma zou komen. Elke keer tobben, elke keer weer naar een ziekenhuis omdat het mis was met haar darmen. Elke keer weer grote onzekerheid, en elke keer je vrouw zien pijn hebben, zonder dat je er wat aan kunt doen. Het is voor mij frustrerend!
En op 30 januari belde Corien met de mededeling dat er een operatie datum bekend was, en ook al op zeer korte termijn. Mijn eerste reactie was : EINDELIJK!!!! Na al die jaren, na al de ellende van laxeren, komt er nu eindelijk een oplossing! En ook ik moet de situatie niet onderschatten. Corien krijgt het zwaar, maar ik niet minder. Want er gaat wederom veel van mij gevraagd worden!
En natuurlijk doe ik het met liefde, maar toch…..
Ik moet zeggen dat ik het spannend vind, maar me toch nog relaxed voel. Corien is al veel informatie aan het lezen, en op internet aan het zoeken, terwijl ik zoiets heb van, ik zie wel hoe het komt. De theorie is makkelijk, maar de praktijk heeft hier al een paar keer uitgewezen dat het moeilijker is! Dus ik laat het maar over me heen komen.
Fijn dat jullie zo met ons meeleven! Dat doet ons goed.
Daniel.