We zijn nu de tientallen in gegaan!
Nog 19 dagen tot de opname! Want ik word een dag van te voren al verwacht! Daar heb ik van de week al contact over gehad, en ik moet zeggen dat ze me een goed voorstel deden! Waar ik ook gelijk maar JA op heb gezegd.
Op 25 maart is dus mijn opname! En op die dag worden ALLE afspraken met het hele team gepland! Ik vond het wel een cool en relaxed idee. Het kost mij dan minder energie, en ik ben dan toch al in het ziekenhuis, dus laat maar komen! Hoelaat ik in het ziekenhuis moet zijn is me nog niet duidelijk. Maar dat hoor ik nog! Gewoon allemaal op 1 dag…ik ben er helemaal blij mee. Dan hoef ik me maar 1 dag te concentreren, en daarna zien we wel verder. En het vraagt ook minder energie! En ik ben daar nogal zuinig mee, aangezien ik niet over een enorme hoeveel van datgene beschik.
Voor ons is dit het beste scenario wat er is.
17 maart hebben Daan en ik een gesprek met de stomaverpleegkundige. Zij gaat Daniel leren hoe hij de huidplaten moet gaan knippen, en hoe hij goed de stomaverzorging kan doen, als ik het zelf niet kan. Ik moet die dag ook nog even mijn neus laten zien bij de Anesthesie. Even alvast de check-up in grote lijnen. De vragen over je lengte, gewicht, of je rookt en hoelang er tussen de ene en de andere operatie zit, die komen elke keer langs. Ik kan het lijstje nog net niet dromen, maar het scheelt weinig. Bloeddruk meten, en klaar! Het stelt niet zoveel voor. En op 25 maart, met het Multi Disciplinair Overleg komen deze zaken nog een keer langs. Check-check-double check! En dat is ook heel goed, gezien de omvang van de operatie.
Zoals het er nu staat, ben ik de eerste die geopereerd word. Dus dat betekent dat ik om 07:00u mij kan gaan klaarmaken voor OK. Dat geeft ook voordeel, want je bent dan niet zolang nuchter voor je gevoel. Dat vind ik ook niet erg, om als eerste te zijn. Als het dan een beetje meezit, ben ik ook vroeg weer uit narcose. Dat is een geweldig iets! Door EDS werkt bij mij de narcose ook anders, en moet je me een hele berg narcosemiddel geven, eer dat ik echt weg ben. Maar je hoeft me ook maar heel weinig adrenaline te geven, om weer wakker te worden. Die gezichten die ik nu al een paar keer gezien heb na een operatie………GEWELDIG!! Mensen die veel eerder geholpen werden dan ik, liggen nog van pampus in bed, en ik zit gewoon rechtop!
Wat voor mij nu wel even anders is, is dat ik een morfinepomp krijg. En daar zie ik heel erg tegenop! Want ik heb zelf al een dosering morfine, en dan komt er ook nog eens vloeibare morfine bij. Dat betekent maar 1 ding, dat ik NOG MEER pijn heb dan normaal. En dat is een punt waar ik niet helemaal blij van word! Ik heb nog nooit een morfinepomp gehad, na geen enkele operatie. Dus van die gedachte word ik minder blij. Maar ik weet ook dat het moet, en het geeft mij ook rust dat God erbij is, en Hij ook voor mij zorgt. Ook als het moeilijk is.
Het lied wat ik met mijn belijdenisdienst heb mogen zingen, geeft mij ook rust.
Voetstappen in het zand… En daar waar het juist het moeilijkst is, draagt God me!
Waar ik me ook door gesteund voel, is mijn omgeving! Veel lieve mensen.
Dank daarvoor. Het doet ons echt goed om te merken dat er zoveel mensen meeleven en mee denken! Heel fijn
Dit was het voor nu!