Een operatie

Nu zal ik proberen om jullie mee te nemen, en een beetje te laten ervaren hoe het eigenlijk gaat. Dus vanaf het moment van opname, tot aan het moment dat je weer wakker bent.

Ik heb in 2012 en 2013 totaal 4 operaties gehad. Een sterilisatie, een borstverkleining en 2 x een kaakoperatie. De ene keer moesten er implantaten in, en ruim een jaar verder moesten ze er ook weer uit. Deze 4 zijn allemaal gedaan onder narcose.

Bij allemaal kom je dus in aanraking met de Anesthesie. Dat zijn de mensen die je onder narcose brengen, en in mijn geval niet heel ver weg zijn, omdat de kans bestaat dat ik wakker word. Zeker als een operatie langer duurt dan 2 uur, blijft er een poppetje van de Anesthesie bij. Er komt een hersenactiviteitding, zodat ze goed kunnen zien of ik wakker word of nog gewoon rustig alles over me heen laat komen. 😉

Maar voor de OK heb je de Anesthesioloog al meerdere keren gesproken. En ook op de operatiedag zelf zie je hem nog een aantal keer. Best gezellig hoor!

In de vorige gevallen mocht ik mij s’morgens melden in het ziekenhuis, dus dit word de eerste keer dat ik al een dag ervoor aanwezig ben. Maar goed, de dag begint in beide gevallen heel vroeg. En ik ben geen ochtendmens, dus ik word er niet zo heel blij van. Maar wat moet dat moet…..

Om 7 uur moet je op de opname-afdeling staan, mag je je spullen in een kastje leggen, komen er allemaal artsen en verpleegkundigen binnen die dingen van je willen weten.

De bloeddruk word gemeten, en zo ook de hartslag. En je krijgt een polsbandje met je naam en de afdeling waar je ligt. Voor het geval dat je wegloopt ofzo…ik weet het niet. Ik heb nog nooit de neiging gehad om er stiekem vandoor te gaan als ik in het ErasmusMC ben. Maar misschien anderen wel…Het kan maar zo.

Als je als eerste op de lijst staat om naar de O.K te gaan, ga je om 07:30u naar boven, en zie je als eerste de staf van de recovery. De ruimte waar je infuus gezet word voor de narcose, en waar wederom alle drukken en slagen gemeten worden. Als je daar ligt, komt de arts langs die je opereert. In dit geval dus de chirurg met zijn kornuiten. 2 a 3 chirurgen, en totaal 6 studenten zijn er nu bij, dus het is lekker druk. En het gekke is dat het nog gezellig is ook! Natuurlijk is er een gezonde spanning, en je ziet ook mensen die rustgevende pillen hebben gehad, en half suf in bed liggen. Of mensen die aan het huilen zijn van de spanning. Je ziet ze echt allemaal voorbij komen. Zelf heb ik gelukkig niets nodig.

Dat is ook een bewuste keus! Ik moet niet nog meer rommel, en omdat ik gezonde spanning heb, en ik ook nog nieuwsgierig ben, wil ik het hele proces meemaken! Maar ik kan me heel goed voorstellen dat mensen bang zijn.

Naar O.K

En dan mag je de O.K op….. Een immense ruimte, met overal licht en matriaal. En daar staat het team wat de operatie gaat doen. In mijn geval klim ik zelf op de OK tafel, omdat ik mij dan zo kan neerleggen dat alles in de kom blijft. Ik stabilliseer dus mijzelf, zorg dat mijn schouders zo’n klein mogelijke kans hebben om te luxeren, mijn heupen mogen er niet uit, en zo zijn er nog een aantal dingen waar ik rekening mee moet houden. Dus ik neem daar ook lekker de tijd voor. Je moet per slot van rekening het jezelf zo goed mogelijk maken.

De Anesthesioloog vraagt mijn naam en geboortedatum… kijkt in de computer of het klopt, en zet de tijd van beginnen erbij.

Daarna moet het HELE team zijn of haar naam zeggen, en wat hun functie is. Dus dan krijg je…. dokter Schouten : uitvoerend chirurg ….. Dokter Los : uitvoerend Anesthesist, en als je er dan een stuk of 10 hebt, lig je dus minimaal 2 minuten te luisteren en te tellen hoeveel het er nu eigenlijk zijn. Nadat ritueel komt dan de slaapdokter boven je hangen en vraagt : ben je er klaar voor?

Wat als ik nou nee zeg….? Kan je wel lachen denk ik!!

Omdat het narcosemiddel niet gelijk aanslaat bij EDS, moeten ze heel veel gebruiken!

Ik heb een keer zo gelachen met mijn vaste Anesthesioloog. Hij vraagt of ik er klaar voor ben, en zegt tegen me: zullen we naar een mooi strand gaan met palmbomen? Hij in de veronderstelling dat ik dat strand niet haalde, en ik met de wetenschap dat het narcosemiddel niet gelijk werkt. Dus ik lig daar, en na een paar tellen vraagt hij aan me : ben je al weg, of ben je al bij de palmen? Waarop ik dus zeg : Joh, dit duurt zolang, ik ben maar weer terug gekomen!! Dat hoofd, dat vergeet ik niet meer zo snel! En hij heeft ook wel geleerd dat hij gewoon sneller moet toedienen.

Wat er tussen het moment van slapen en wakker worden gebeurd is me nog steeds een raadsel. Men doet het tot nu toe nog steeds goed. Maar je word dus wakker op de verkoeverkamer. Een ruimte waar ze adrenaline toedienen om uit de narcose te komen.

In mijn geval, ik heb HEEL VEEL middel nodig om in slaap te komen, maar heel weinig spul om weer wakker te worden. Mensen die 2 uur voor mij zijn geholpen, liggen nog in diepe slaap, terwijl ik alweer overeind zit. De eerste keer was dat wel een beetje raar. Maar het went wel, dat je als eerste wakker ben.

Hier lig je ook aan allerlei toeters en bellen, dus hartslag en bloeddruk en infuus zijn hier de belangrijkste dingen. En je ziet als eerste weer de Anesthesist. Net alsof hij niet is weggeweest. Hij vraagt hoe ik me voel, en of ik veel pijn heb.

En als men je weer goed genoeg vind, mag je naar de afdeling terug. Daar mag je de rest van de tijd doorbrengen, totdat de uitvoerend chirurg is langs geweest. Tot 3x toe mocht ik dezelfde dag weer naar huis. Maar nu moet ik blijven omdat ik naar de IC ga.

Dit is een beetje het schema van een operatie.
En zomaar even een tussendoor blog! Daar was even behoefte aan.

DOEI