Ik mag niet klagen, dus dan doen we dan nu ook niet. Vandaag is de epiduraal in mijn rug gestopt, dus heel langzaam krijg ik weer gevoel in m’n buik. Ik voelde vanmorgen ook voor het eerst de stoma. Doet het zeer…? Nee! Maar ik kan ook niet zeggen dat de pijn vreselijk is. Het is aanwezig, maar we zijn wat gewend. Het is om uit te houden!
Dan even over mijn buurvrouw. Ik zeg het niet vaak over mensen….dus zal het nu ook niet doen! Maar ik ben blij dat het alleen in het ziekenhuis m’n buurvrouw is. Echt, ze bemoeit zich overal mee. Ik zat me al een paar dagen flink te ergeren aan dat hooghartige gedrag van haar, en zat een beetje te verzinnen hoe ik dit tactisch aan kon gaan pakken. Ze zat vanaf vrijdag al dat ze veel pijn had, maar wel naar huis wilde want ze moest naar een kunstgallery van haar vriendin. Ieder zo z’n ding!
We hebben allebei dezelfde operatie gehad, begint ze zaterdag : Ja wie wil dit nu, ik ben pas 68! Op dat moment hield ik nog steeds m’n mond en dacht alleen maar : wat een figuur! ( En de rest wat ik allemaal dacht, zal ik tegen niemand vertellen). Toen kwam gisteren…. het pijnteam langs, om over die ruggenprik te praten. En ze komen dus eerst bij haar. Gaat het met de pijn mevrouw R, en met uw stoma? Jawel hoor, het gaat prima! Zullen we de morfine afbouwen? Ja, dat is goed! Dus de pomp werd naar beneden bijgesteld. En o ja, ze mag op dinsdag naar huis.
En toen kwamen ze bij mij, met dezelfde vragen. Maar ik wéét hoe het werkt. En bij elk antwoord wat ik aan het pijnteam gaf, had ze commentaar. Stel je niet aan…vroeger toen ik jong was…..
Echt, GA WEG!!
Dus aan het eind van mijn verhaal ging mijn pomp iets omhoog! En ik hoorde alweer naast me : dat word voor jou dinsdag niet naar huis! Waarop die arts zegt : jawel, maar zij geeft antwoorden waarop ik beslis dat de pomp omhoog gaat. Dus zegt mevrouw R : Oooh, dus ik zeg juist dingen zodat ik eerder van die pomp af ben, maar krijg nu wel gelijk meer pijn. Hoor je die arts heel droog : dus u heeft gelogen tegen me, omdat u eerder naar huis wil. Maar zoals u ziet, als je eerlijk bent heb je dus een dag minder pijn, maar mag je ook naar huis. Heel haar pomp is niet meer bijgesteld!!! Het voelt als revanche!!
Vanmorgen was m’n chirurg even hier. En hij heeft toegegeven dat m’n schouder uit de kom is geweest tijdens narcose. Ook al had hij dat niet gezegd, wist ik het al. Hij is goed te spreken over me, en is blij dat het goed gelukt is tot nu toe. Want hij zag er ook tegenop. Hij liep net weg, en zegt : een betere start van de week kan ik me niet wensen. Dat is wel leuk om te horen!
Verder is net de afvoerslang van het ziekenhuis eraf, en zijn we vandaag begonnen met de stomazakjes. En de katheter gaat er ook uit! De epiduraal (soort ruggenprik) gaat er ook af, dus is ook gelijk de infuuspaal weg, dus heb ik meer bewegingsvrijheid!!! Ik ben blij.
Maar ik ben ook heel dankbaar om hoe alles nu gaat. Vorige week heb ik heel even zoiets gehad van : hoe moeten we dit gaan doen. Maar ik heb duidelijk Gods leiding ervaren in alles!! En ik zal nog vaak dingen mee gaan maken die wij als mensen niet snappen, maar Gods plan en Zijn leiding is goed. Ook al snappen we het vaak niet.
Tot de volgende keer!!!
Corien