Nog 6 weken te gaan

En er zijn er verschillende die al gevraagd hebben of ik zenuwachtig ben!
Het zou misschien logischer klinken als ik JA zei, maar op het moment ben ik rustig.
Natuurlijk speelt het door m’n hoofd, en denk je eraan of praat je erover. Maar om nu te zeggen dat ik strak sta van spanning…..NEE! Nog niet!!! Ik denk dat dat pas een week van te voren komt, maar dat zien we dan wel weer.

Ik krijg vaak de vraag : hoe vind je het zelf, dat je een stoma krijgt?
Het is echt heel dubbel. Natuurlijk wil ik het niet, maar er is weinig keus meer!
Al meer dan 5 jaar zijn we bezig om de darmen op gang te houden, maar dat lukt niet. Ik wist dus zelf al een tijd dat dit eraan zat te komen, en heb er dan ook vrede mee.
Alleen dat het leven nooit meer zo word als dat het nu is, dat vind ik wel moeilijk!
Niet dat het leven ophoud zodra er een stoma is, maar dat het anders word realiseer ik me heel goed.

Als ik alleen al kijk naar een dagje weg…..Het enige wat ik NU niet moet vergeten is mijn pillendoos. Doe ik dat wel, heb ik wel mijn adresjes waar een noodvoorraad ligt.
Maar straks draait het niet alleen meer om mijn pillen en pleisters, maar om stomazakjes, schoonmaakdoekjes een schaartje en alle dingen die komen kijken bij de stomaverzorging.
Ik kan daar nu ook alleen nog maar over speculeren hoe mijn leven er daarna uit gaat zien. De praktijk zal uit gaan wijzen hoe het gaat.

En ik spreek ook mensen waar ik eerlijk tegen zeg dat ik mijn leven niet zo had gepland zoals het nu gaat! Je kunt het leven niet plannen, dat is ook zo, maar toch….!
Maandag word ik 31 jaar, en als je me een aantal jaren geleden had gevraagd hoe denk je er dan bij te zitten, dan had er niet op 1 gestaan : ik denk dat ik een stoma heb.
Maar dat ik beter af ben na de operatie, daar ben ik wel zeker van! Want als ik kijk, slechter dan dat het nu is, kan het bijna niet worden, darmtechnisch gezien.

En dan Daniel, hoe staat hij erin….? Ja, het word er voor hem ook even niet makkelijker op.
Ik onderga de operatie en hij staat erbij en kijkt ernaar, zoals bij de meeste dingen die hier gebeuren. En hij moet ook in dit verhaal weer een hoop leren. Zo moet hij mee naar de stomaverpleegkundige, om te kijken hoe hij de stoma kan schoonmaken, als het mijzelf niet lukt. Want als mijn handen niet willen, komt het toch weer bij Daan terecht.
Voor Daan is dit ook niet altijd even makkelijk!
Wel heeft ook hij er vrede mee dat er een stoma komt, want de afgelopen jaren zijn voor hem ook niet makkelijk geweest als hij mij weer zag op een laxeerdag. Rollend van narigheid door mijn bed. Of net als vorig jaar….. 21 dagen geen ontlasting, en ik met zoveel pijn! Elke keer weer naar het ziekenhuis en weer naar huis. Mentaal is dat voor hem ook heel zwaar.

En dan hebben we Ferdinand nog. In hoeverre kan je hem erbij betrekken. Hij weet uiteraard dat ik naar het ziekenhuis moet en waarom. En zijn eerste reactie was heerlijk kinderlijk : Mama, mag ik dan wel beneden een snoepje uitkiezen in het winkeltje?
Want ja, hij weet inmiddels ook dat er beneden in het ziekenhuis lekkere dingen te krijgen zijn. Verder vind hij het een gek idee dat er straks een gat in mijn buik zit. En wat hij ervan moet verwachten…..dat is voor later! We geven hem gedosseerde informatie, zodat hij het wel kan snappen, maar het niet teveel word. Het is allemaal al heftig genoeg voor hem.

Dit was het weer voor nu. Ik probeer sowieso elke donderdag te bloggen. En misschien af en toe eens tussendoor.

Tot de volgende keer!